Powróć do: Sportowcy

Sport

Gorzowscy mistrzowie sportu

  • Tomasz Kucharski - najbardziej utytułowany gorzowski sportowiec. Reprezentant Klubu Sportowego AZS AWF Gorzów Wielkopolski. Dwukrotny Mistrz Olimpijski z Sydney 2000 r. i Aten 2004 r. w wioślarskiej kategorii dwójek podwójnych wagi lekkiej razem z Robertem Syczem. Zdobywca pierwszego w historii polskiego wioślarstwa złotego medalu Igrzysk Olimpijskich. W tej samej osadzie został też dwukrotnym Mistrzem świata w latach 1997 i 1998 oraz trzy razy wicemistrzem świata w latach 2001, 2002 i 2003. Wielokrotny Medalista Mistrzostw Polski. Poseł na Sejm RP VIII kadencji. Dwukrotnie wybrany do dziesiątki najlepszych polskich sportowców "Przeglądu Sportowego".
  • Michał Jeliński - Reprezentant Klubu Sortowego AZS AWF Gorzów Wielkopolski. Zdobywca złotego medalu Igrzysk Olimpijskich w Pekinie w 2008 r. w konkurencji czwórek podwójnych w osadzie z Markiem Kolbowiczem, Adamem Korolem i Konradem Wasielewskim. W tej samej osadzie czterokrotnie zdobyli mistrzostwo świata w latach 2005, 2006, 2007 i 2009.
  • Aneta Konieczna - Kajakarka Międzyszkolnego Kajakowego Klubu Sportowego Gorzów Wielkopolski, pięciokrotna uczestniczka Igrzysk Olimpijskich, zdobywczyni trzech medalów olimpijskich, srebrnego w Pekinie w 2008 r. i dwóch brązowych w Sydney 2000 r. i Atenach 2004 r.  Dwukrotna Mistrzyni świata z 1999 r. Pięciokrotnie zdobywała srebrne oraz dziesięciokrotnie brązowe medale tych imprez. W Mistrzostwach Europy wywalczyła dla Polski 6 złotych, 3 srebrne i 6 brązowych medali.
  • Beata Sokołowska-Kulesza – Kajakarka Międzyszkolnego Kajakowego Klubu Sportowego Gorzów Wielkopolski. Dwukrotna brązowa medalistka Igrzysk Olimpijskich w Sydney 2000 r. i Atenach 2004 r. Mistrzyni świata z 1999 r. oraz czterokrotna wicemistrzyni świata, a także pięciokrotna brązowa medalistka tych zawodów.
  • Karolina Naja – kajakarka AZS AWF Gorzów Wielkopolski w latach 2010 - 2020. Dwukrotna brązowa medalistka Igrzysk Olimpijskich w Londynie w 2012 r. oraz w Rio de Janeiro w 2016 r. Mistrzyni świata i czterokrotna mistrzyni Europy, dwukrotna brązowa medalistka Igrzysk Europejskich w Baku w 2015 r. oraz w Mińsku w 2019 r. Multimedalistka mistrzostw świata, Europy i Polski.
  • Maciej Lepiato – reprezentant Gorzowskiego Związku Sportu Niepełnosprawnych „START”. Dwukrotny Mistrz Paraolimpijski w skoku wzwyż. W Londynie (2012) pobił rekord świata skacząc 2.12 m, w Rio de Janeiro (2016) poprawił go o 7 cm (2.19 m). Wielokrotny medalista mistrzostw świata, mistrzostw Europy oraz mistrzostw Polski. Był również brązowym medalistą Mistrzostw Polski konkurując z zawodnikami pełnosprawnymi. W 2018 roku wybrany najlepszym paralekkoatletą roku  w dorocznym rankingu polskich lekkoatletów "Złote Kolce", przygotowywanym przez magazyn "Sport" i Polski Związek Lekkiej Atletyki.
  • Milena Olszewska – reprezentantka Gorzowskiego Związku Sportu Niepełnosprawnych „START”.  Dwukrotna brązowa medalistka Igrzysk Paraolimpijskich w Londynie (2012) i Rio de Janeiro (2016). Medalistka mistrzostw świata, mistrzostw Europy i mistrzostw Polski. W 2012 roku została uznana za jedną z dziesięciu najlepszych polskich łuczniczek w 85-letniej historii Polskiego Związku Łuczniczego. W 2013 roku została sklasyfikowana na listach Para-Archery World Ranking na pierwszym miejscu w świecie wśród łuczniczek niepełnosprawnych.
  • Tomasz Blatkiewicz – reprezentant Gorzowskiego Związku Sportu Niepełnosprawnych „START”. Uprawiał pchnięcie kulą oraz rzut dyskiem. Trzykrotny uczestnik igrzysk paraolimpijskich. W Atenach (2004) zdobył dwa złote medale (w kuli i dysku), ustanawiając jednocześnie nowe rekordy świata w obu konkurencjach. W Pekinie (2008) wywalczył srebrny medal w pchnięciu kulą, a w Londynie (2012) brązowy w rzucie dyskiem. Wielokrotny medalista mistrzostw świata, mistrzostw Europy i mistrzostw Polski. W 2004 roku wygrał plebiscyt na Najlepszego Niepełnosprawnego Sportowca w Polsce.

  • Halina Kunicka – rodowita gorzowianka, w latach 1989-2006 wyczynowo uprawiała sport - kulturystykę kobiet. W tym okresie wielokrotnie zdobywała tytuły Mistrzyni Polski, Mistrzyni Europy i Świata; indywidualnie, w parach oraz w układzie drużynowym. Wielokrotna zwyciężczyni Pucharu Polski i zawodów ogólnopolskich. Wielokrotna finalistka w zawodach międzynarodowych.  W 1993 r. na Mistrzostwach Świata w Warszawie, zdobyła swój pierwszy złoty medal  w układzie drużynowym. Złota medalistka Mistrzostw Europy w kulturystyce w parze z Piotrem Głuchowskim Płońsk 1998 r.  W 1999r., w Essen indywidualnie zdobyła tytuł V-ce  Mistrzyni Europy w  kategorii do 57 kg. W 2000 r., na Mistrzostwach Świata w Warszawie, w parze z Piotrem Głuchowskim zdobyła brązowy medal.  W Budapeszcie w 2002r., na Mistrzostwach Europy zdobyła podwójne Mistrzostwo Europy  indywidualnie w kategorii do 57kg i w parze z Dariuszem Karpińskim, zwyciężając obie kategorie.  Dwukrotna V-ce Mistrzyni Świata i dwukrotna brązowa medalistka Mistrzostw Świata w kulturystyce w latach 2002-2005 w Hiszpanii.

  • Bartosz Zmarzlik – zawodnik Klubu Sportowego Stal Gorzów. W sezonie 2011 mający 16 lat zawodnik zdobył 51 punktów w najwyższej żużlowej klasie rozgrywkowej. W historii polskiego żużla żaden zawodnik w wieku 16 lat nigdy tego nie osiągnął. W 2012 roku w swoim pierwszym występie w cyklu Grand Prix, startując z dziką kartą w Grand Prix Polski w Gorzowie Wielkopolskim, zajął trzecie miejsce z 13 pkt. i przeszedł do historii jako najmłodszy uczestnik cyklu, który stanął na podium  – zaś 30 sierpnia 2014 roku ponownie startując z „dziką kartą” w Grand Prix Polski w Gorzowie Wielkopolskim przeszedł do historii jako najmłodszy uczestnik cyklu, który zwyciężył. Dwukrotnie zdobywał Drużynowe Mistrzostwo Polski w 2014 roku oraz w 2016 roku z drużyną Stali. W sezonie 2019 został Indywidualnym Mistrzem świata. Tym samym został trzecim Polakiem – po Jerzym Szczakielu (1973) i Tomaszu Gollobie (2010), który wywalczył ten tytuł.
  • Edward Jancarz – reprezentant Klubu Sportowego Stal Gorzów. Na arenie międzynarodowej dziesięciokrotnie uczestniczył w finałach indywidualnych mistrzostw świata. Swoje największe osiągnięcie zdobył w pierwszym starcie – w 1968 w Göteborgu zdobywając 11 punktów i po biegu dodatkowym finalnie osiągnął III miejsce. Siedmiokrotnie reprezentował Polskę w finałach mistrzostw świata par, zdobywając cztery medale tych rozgrywek: dwa srebrne w 1975 oraz 1980 i dwa brązowe w 1979 i 1981. Sześciokrotnie stawał na podium indywidualnych mistrzostw Polski. Również sześciokrotnie zajmował miejsca na podium turniejów o „Złoty Kask”. Karierę zakończył organizując w Gorzowie Wielkopolskim turniej pożegnalny w 1986 roku. Następnie próbował swoich sił jako trener, współpracując ze Stalą i KKŻ Krosno, przez krótki czas był również trenerem kadry narodowej. Od 1992 w Gorzowie Wielkopolskim rozgrywany jest coroczny Memoriał im. Edwarda Jancarza. Jego imię nosi stadion żużlowy oraz jedna z ulic. Jancarz jest pierwszym żużlowcem na świecie, któremu postawiono pomnik. Uroczyste odsłonięcie nastąpiło w naszym mieście w grudniu 2005 roku.
  • Piotr Basta – zawodnik AZS AWF Gorzów Wlkp. Debiutował w 1985 roku Pływał w wielu konkurencjach wioślarskich, specjalizując się w dwójce bez sternika, czwórce bez sternika i dwójce ze sternikiem. W 1994 roku przeniósł się do Gdańska i do 2000 roku startował w barwach miejscowego AZS AWF. Zdobył 21 medali mistrzostw Polski (13 złotych, dwa srebrne i sześć brązowych). Jako pierwszy gorzowski wioślarz wystartował w igrzyskach olimpijskich (1992, Barcelona). Startował również (jako zawodnik AZS AWF Gdańsk) w igrzyskach w Atlancie (1996) i w Sydney (2000). Wielokrotnie reprezentował Polskę na mistrzostwach świata. Największe sukcesy odnosił w latach 1991-2004, zdobywając trzy medale mistrzostw świata (dwa srebrne [1991 - Wiedeń i 2004 - Banyoles] oraz brązowy [1995, Tampere]). Zdobył też trzy medale (1992 - Poznań, 1994 - Groningen i 1998 - Zagrzeb) podczas akademickich mistrzostw świata. W 2000 roku powrócił do Gorzowa. W latach 2001-2008 jeszcze trzykrotnie wystartował w mistrzostwach świata i Pucharze Świata (ostatni start w 2005 roku w Monachium). Od 2005 roku trener wioślarzy AZS AWF Gorzów. W 2008 roku definitywnie zakończył starty.
  • Maria Gontowicz – Szałas – Judoczka AZS AWF Gorzów Wlkp. Od 1980 roku do końca kariery (1992) startowała w barwach AZS AWF Gorzów Wlkp. Sześciokrotna Mistrzyni Polski w wadze 56 kg (w latach 1982, 1985, 1987, 1989, 1991, 1992), a także dwukrotna brązowa medalistka Mistrzostw Polski (w latach 1983, 1984). Srebrna medalistka mistrzostw świata w 1986 roku w wadze do 56 kg. Uczestniczka mistrzostw świata w Barcelonie (1991 r.) podczas których zajęła 7 miejsce w wadze 56 kg. Srebrna medalistka mistrzostw Europy w Helsinkach w wadze 56 kg oraz brązowa z Landskronie (Szwecja) w 1985 roku, Londynie w 1986 roku (waga 56 kg) oraz Paryżu w 1987 roku (waga 56 kg). Podczas igrzysk olimpijskich w Barcelonie zajęła 7 miejsce w wadze lekkiej.
  • Zenon Jaskuła – zawodnik klubu Orlęta Gorzów Wlkp, z którym związał się za namową Lecha Piaseckiego, klub w który odniósł największe sukcesy jako amator. W 1985 roku wygrał dziewiąty etap (jazdę indywidualną na czas) wyścigu Tour de Pologne, którego meta była w Gorzowie. W 1987 roku wystartował w Wyścigu Pokoju (piąte miejsce). Rok później na Igrzyskach Olimpijskich w Seulu (Korea) zdobył srebrny medal w wyścigu drużynowym. Mistrz i wicemistrz Polski w jeździe indywidualnej na czas, parami (m.in. z Lechem Piaseckim) i w wyścigu drużynowym. W 1989 roku zajął trzecie miejsce w Wyścigu Pokoju i wywalczył srebrny medal w drużynowych mistrzostwach świata. W 1990 roku podpisał kontrakt z grupą Diana-Colnago (w której ścigał się też L. Piasecki) i przeszedł na zawodowstwo. W 1990 roku został pierwszym mistrzem Polski zawodowców. Zdobył też tytuł drużynowego mistrza Włoch (jako zawodnik Diana-Colnago-Animex). W 1991 roku startował w grupie Del Tongo-MG Boys. Jako pierwszy polski kolarz odniósł sukcesy w wieloetapowych, prestiżowych wyścigach Giro d'Italia (dziewiąte miejsce w 1991 roku) i Tour de France. W historii polskiego kolarstwa zapisał się trzecim miejscem (za Miguelem Indurainem i Tony'm Romingerem) w klasyfikacji generalnej Tour de France w 1993 roku. Jest to największy sukces polskiego kolarza w jakimkolwiek wieloetapowym wyścigu zawodowców (jako jedyny dotychczas polski kolarz wygrał indywidualnie etap [górski z metą w Saint-Lary-Soulan w Pirenejach] oraz drużynowo [ze swoim zespołem GB-MG Maglificio - w jeździe na czas]). Na koniec tegoż roku został sklasyfikowany na 32. miejscu w rankingu UCI [Union Cycliste Internationale] - najwyższej pozycji, jaką kiedykolwiek uzyskał polski kolarz. W 1996 roku zajął trzecie miejsce w wyścigu Tour de Suisse (dookoła Szwajcarii). 29 lipca 1996 roku w Atlancie, dzień przed swoim drugim startem olimpijskim, podczas treningu na szosie został potrącony przez samochód i doznał złamanie kości udowej. Mimo że w 1997 roku zwyciężył w klasyfikacji końcowej wyścigu Volta a Portugal (Dookoła Portugalii), kontuzja ta przyspieszyła decyzję Zenona Jaskuły o zakończeniu kariery w tymże roku.
  • Edmund Migoś – Karierę sportową rozpoczął jako bokser Stali Gorzów Wlkp. Był m.in. wicemistrzem okręgu zielonogórskiego w wadze koguciej i mistrzem w piórkowej. Startował również na motokrosie. W 1956 roku rozpoczął starty na żużlu. W 1961 roku przyczynił się do historycznego awansu Stali Gorzów do I ligi (wówczas najwyższa klasa rozgrywkowa). Zdobywca dwóch medali indywidualnych mistrzostw Polski [IMP]: złotego (1970 – pierwszy tytuł IMP zdobyty przez żużlowca Stali) i srebrnego (1968). Pierwszy gorzowski żużlowiec powołany do kadry narodowej. Drużynowy mistrz świata [DMŚ] (1966) i dwukrotny brązowy medalista DMŚ (1968 i 1970). Jeden z najlepszych żużlowców w historii Stali Gorzów. Karierę zakończył po ciężkim wypadku, jakiemu uległ w maju 1971 roku podczas treningu na gorzowskim torze. W wyniku doznanych obrażeń nie powrócił do pełnej sprawności fizycznej. Później, przez kilka lat, pracował jako trener z juniorami Stali. Uchodzi, obok Kazimierza Wiśniewskiego, za odkrywcę i pierwszego trenera Edwarda Jancarza.
  • Lech Piasecki – Od 1978 roku zawodnik Klubu Sportowego Orlęta Gorzów. Największe sukcesy odniósł jako senior i kolarz zawodowy. W 1981 roku został powołany do kadry narodowej. Rok później zdobył dwa tytuły mistrza Polski w wyścigu górskim oraz na szosie ze startu wspólnego. W 1984 roku został mistrzem Polski w jeździe indywidualnej na czas. 1985 rok był jednymz najbardziej obfitujących w sukcesy gorzowskiego kolarza, został zwycięzcą największego amatorskiego wyścigu kolarskiego - Wyścigu Pokoju. Wygrał prolog i w koszulce lidera dojechał do końca wyścigu, wygrywając jeszcze trzy etapy. Zdobył tytuł mistrza Polski w jeździe indywidualnej na czas, a z Zenonem Jaskułą w jeździe na czas parami. Największy sukces odniósł w Giavera di Montello (Włochy), zdobywając tytuł mistrza świata amatorów w kolarstwie szosowym ze startu wspólnego. W listopadzie 1985 roku jako drugi Polak (po Czesławie Langu) przeszedł na zawodowstwo. Podpisał kontrakt z grupą Del Tongo Colnago. W 1986 roku wygrał etap jazdy na czas w Giro d'Italia oraz wyścig Firenze-Pistoia, a rok później był najlepszym w jeździe indywidualnej na czas w wyścigu Tirreno Adriatico. Odnosił sukcesy w najbardziej prestiżowych wyścigach kolarskich. W Giro d'Italia zajął drugie i trzecie miejsce w wyścigach na czas. Był jedynym Polakiem, który przez dwa etapy jechał w koszulce lidera w słynnym Tour de France. Trzy lata później w Gandawie zdobył tytuł mistrza świata zawodowców w wyścigu na torze. W finale na 5000 m na dochodzenie pokonał Tony'ego Doyle'a. W 1989, już jako zawodnik grupy Malvor-Sidi, wygrywał czasówki w klasykach: Tirreno Adriatico i Giro d'Italia, a także Kryterium Asów w Bolonii oraz wyścig Giro di Friuli. W 1990 roku reprezentował barwy Diana-Colnago, wygrał etap jazdy na czas w Giro d'Italia oraz wyścig Firenze-Pistoia. W 1991 roku ścigał się w drużynie Colnago Lampre, a kwietniu 1991 roku, po wyścigu na Sycylii, niespodziewanie ogłosił zakończenie kariery.
  • Włodzimierz Rój – zawodnik karate w stylu kyokushinkai. W 1983 roku uzyskał pierwszy dan, w tym samym roku zdobył tytuł mistrza Polski w kategorii open, który obronił w roku następnym. Cztery lata później w Katowicach odniósł największy życiowy sukces, zdobywając tytuł mistrza Europy w wadze lekkiej. Wystartował też w mistrzostwach świata w kategorii open w Japonii. Od 1987 roku związany z Gorzowskim Klubem Sportowym Karate, którego był też wiceprezesem. W 1988 roku został trenerem kadry narodowej polskich karateków. W 1991 roku zakończył karierę sportową. W 1992 roku założył w Gorzowie Prywatną Szkołę Karate. Tu też organizował imprezy popularyzujące sporty walki (np. Kick-Boxing-Galę w 1994 i 1995 roku), a także rangi mistrzowskiej (np. mistrzostwa Polski juniorów - w 2006 roku). W 1999 roku osiągnął czwarty dan mistrzowski (Sensei). Pełnił też funkcję prezesa Lubuskiego Okręgowego Związku Karate.
  • Sebastian Świderski – zawodnik Znicza Gorzów, a następnie Stilonu Gorzów. W barwach Stilonu zobył m.in. Puchar Polski (1997) oraz brązowy (1999) i srebrny (2000) medal drużynowych mistrzostw Polski. W okresie gry w Gorzowie zdobył też mistrzostwo Europy juniorów (1996, Izrael) i mistrzostwo świata juniorów (1997, Bahrajn). W 1996 roku został powołany przez Huberta Wagnera do kadry narodowej. W czerwcu 2000 roku przeszedł do Mostostalu Azoty Kędzierzyn-Koźle. Jako zawodnik Mostostalu trzykrotnie zdobył tytuł mistrza Polski (2001, 2002 i 2003) i dwukrotnie Puchar Polski (2001 i 2002). Wraz z zespołem zajął też trzecie miejsce w Lidze Mistrzów. W latach 2003-2010 grał we Włoszech. Najpierw w barwach RPA Perugia Volley, z którą zdobył m.in. wicemistrzostwo Włoch (2005), a w latach 2007-2010 w Lube Banca Macerata, przyczyniając się do zdobycia przez zespół Pucharu Włoch (2008 i 2009), Superpucharu Włoch (2008) i brązowego medalu mistrzostw Włoch (2009). Jest także dwukrotnym uczestnikiem igrzysk olimpijskich (Ateny 2004 i Pekin 2008), podczas których drużyna narodowa zdobywała piąte miejsce. W 2012 roku zakończył karierę sportową, po dwóch kontuzjach (W 2009 roku w trakcie meczu z Bułgarią doznał zerwania ścięgna Achillesa, w 2010 roku zerwanie przyczepów mięśnia czworogłowego prawej nogi), po drugiej kontuzji nie wrócił do pełnej sprawności.
  • Ryszard Bukański – od 1983 roku zawodnik Gorzowskiego Związku Sportu Niepełnosprawnych START. W tym samym roku został wicemistrzem Polski w tenisie stołowym. ajwiększe sukcesy odniósł jako łucznik. Od 1986 roku strzelał z łuku klasycznego. Indywidualny wicemistrz świata (1999 - Christchurch, Nowa Zelandia), brązowy (1998 - Stoke Mandeville, Anglia) oraz dwukrotnie srebrny (2001 - Nymburk, Czechy i 2003 - Madryt, Hiszpania) medalista drużynowych mistrzostw świata. Zdobywca trzech medali podczas drużynowych mistrzostw Europy: dwóch srebrnych (1997 - Spello, Włochy i 2006 - Nymburk, Czechy) oraz brązowego (2002 - Spała, Polska). Zdobywca Drużynowego Pucharu Świata (2010 - Nove Mesto nad Metui, Czechy) w konkurencji Compound Open (łuki bloczkowe). Dwukrotny uczestnik paraolimpiad: w Sydney (2000, szóste miejsce) i w Atenach (2004, 11. miejsce). Od 2008 roku strzela z łuku bloczkowego, a od 2009 roku jest trenerem sekcji łuczniczej w gorzowskim Starcie.
  • Zenon Burzawa – Zawodnik Stilonu Gorzów Wlkp. i GKP Gorzów występujący na pozycji napastnika. Uznanie zdobył jako piłkarz Stilonu Gorzów Wlkp. (w latach 1983-1992), dla którego strzelił 86 bramek w 270 meczach. W latach 1993-1995 napastnik ekstraklasowego Sokoła Pniewy. Król Strzelców piłkarskiej ekstraklasy w 1994 roku. W ekstraklasie rozegrał 34 mecze, zdobywając 22 bramki. Mimo że w swoim najlepszym sezonie 1993/1994 został Królem Strzelców, nigdy nie wystąpił w pierwszej reprezentacji Polski. Od 2000 roku trener.
  • Ryszard Czerwiński – pięściarz Stilonu Gorzów w latach 1969-1971). Walczył w wagach koguciej i muszej. W barwach Stilonu stoczył 19 wygranych i 5 przegranych walk. Zwycięzca Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży i zdobywca tytułu mistrza Polski juniorów (1970). W 1971 roku, po rozwiązaniu sekcji bokserskiej Stilonu, przeniósł się na Pomorze, broniąc barw Pogoni Szczecin (1971-1973 i 1982-1984), Stali-Stocznia Szczecin (1974-1979) oraz Czarnych Słupsk (1979-1982). Poza wspomnianymi wcześniej wagami walczył także w papierowej. Wielokrotny medalista mistrzostw Polski. Czterokrotny mistrz (1973 w wadze papierowej oraz 1976, 1977 i 1980 w wadze muszej) i dwukrotny wicemistrz Polski (1974 i 1978 w wadze muszej), a także dwukrotny brązowy medalista mistrzostw Polski (1979 i 1982 w wadze koguciej). W dwóch finałach (1976 i 1977) wygrywał z Henrykiem Średnickim, uważanym za jednego z najlepszych pięściarzy Polski i Europy. W latach 1973-1980 reprezentant Polski. Trzykrotnie walczył w meczach międzypaństwowych (jedno zwycięstwo i dwie porażki). Uczestnik mistrzostw Europy (1973 i 1974) i igrzysk olimpijskich w Moskwie (1980, przegrana w trzeciej rundzie drugiej walki z późniejszym brązowym medalistą Dumitru Cipere z Rumunii). Zwycięzca międzynarodowych turniejów: o Złoty Pas Aleksandra Polusa (1973), turnieju im. A. Knisisa (Ryga, 1973, 1974, 1975 i 1977), turnieju "Gryf Szczeciński" (1974), o Laur Wrocławia (1976) i międzynarodowego mityngu bokserskiego w Sztokholmie (Szwecja, 1976). Także klubowe turnieje Stali-Stocznia Szczecin (1975, 1977 i 1978). W swojej karierze stoczył 275 walk, z czego 235 wgrał i 7 zremisował. Karierę zakończył w 1984 roku. Uznawany za jeden z największych talentów polskiego pięściarstwa lat 70.
  • Małgorzata Czajczyńska – zawodniczka MKKS Gorzów. Pierwsze sukcesy odniosła jako juniorka (m.in. trzecie miejsce w Mistrzostwach Świata w 1999 roku w K-2 na 500 metrów). W tej klasie wiekowej zdobyła także m.in. wicemistrzostwo Europy (2001). Największe sukcesy jako seniorka odniosła na dystansie 500 metrów w osadzie K-4. Na igrzyskach olimpijskich w Atenach w 2004 roku zajęła czwarte miejsce w wyścigu K-4 na 500 metrów, a w 2005 roku została wicemistrzynią świata i mistrzynią Europy. W dorobku ma też srebrny medal mistrzostw świata (2003) i trzy brązowe medale mistrzostw Europy (2002, K-4 na 500 metrów i dwa w K-2 na 500 metrów i 1000 metrów). Karierę zakończyła w 2008 roku, została trenerką.
  • Łukasz Drzewiński – wychowanek sekcji pływackiej ZKS Stilon Gorzów. Później m.in. uczeń Szkoły Mistrzostwa Sportowego w Warszawie, Zespołu Szkół Ogólnokształcących Mistrzostwa Sportowego w Krakowie oraz AWF w Warszawie. Zawodnik AZS AWF Warszawa, MKP Gorzów i ponownie AZS AWF Warszawa. Uczestnik igrzysk olimpijskich w Atenach w 2004 roku, gdzie jako zawodnik AZS AWF Warszawa reprezentował Polskę w pływaniu stylem motylkowym. Na dystansie 200 m (sklasyfikowany na 30. miejscu) i 400 m (na 14. miejscu). Złoty medalista MP w 2001 roku (200 m st. motylkowym) i w 2004 roku (200 m st. dowolnym). W tym samym 2004 roku zdobył też srebrny medal MP na dystansie 200 m stylem motylkowym. Wicemistrz Europy juniorów z 2002 roku w wyścigu na 200 m st. motylkowym (Linz, Austria, czas: 2:00.21). W tym samym roku, w tej samej konkurencji, podczas mistrzostw Europy seniorów był 8. W 2003 roku w podczas mistrzostw Europy w Dublinie (Irlandia) zajął 11. miejsce, a podczas mistrzostw świata w Doha (Katar) był 7. (800 m st. dowolnym). Najwięcej medali zdobył jako junior. M.in. po 6 medali podczas mistrzostw Polski 14-latków w Olsztynie w 1998 roku i podczas mistrzostw Polski 16-latków w Drzonkowie w 2000 roku (w tym 2 złote: na 200 i na 400 m st. zmiennym). Niewątpliwie wpływ na jego karierę miał fakt, że startował w tym samym okresie i na tych samych dystansach, co Paweł Korzeniowski - jeden z najlepszych polskich pływaków w historii tej dyscypliny.
  • Ryszard Kulczycki – Założyciel GKS Gorzovia Gorzów. Niemal całe życie związany ze sportem. W wieku juniorskim uprawił różne dyscypliny. W latach 1952-1961 był zawodnikiem Warty Gorzów, w której trenował lekkoatletykę (głównie biegi średnie), piłkę nożną (1955-1958), podnoszenie ciężarów (1956-1958) i tenis stołowy. W piłkę nożną grał też w Jedwabiu Gorzów (1961-1963), a boks trenował w Stali Gorzów (1851-1952). Znany przede wszystkim jako tenisista stołowy. Był zawodnikiem Jedwabiu Gorzów (1960-1965), Stilonu Gorzów (1965-1969), Warty Gorzów (1969-1977), Siarki Tarnobrzeg (1978), ponownie Warty (1979-1988) i SHR Wojcieszyce (1988-1990). Od 1961 roku odnosi sukcesy jako trener. Trenował wszystkie drużyny, w których grał: Jedwab, Stilon, Wartę, Siarkę i SHR. W latach 1966-1974 był trenerem kadry Polski młodzików i juniorów w tenisie stołowym. Wychował wielu medalistów mistrzostw Polski i reprezentantów kraju. Trenował też zawodników innych dyscyplin, m.in. w latach 1971-1973 był odpowiedzialny za przygotowanie ogólnorozwojowe żużlowców Stali Gorzów. W 1990 roku założył GKS Gorzovia Gorzów. W różnych okresach był jej trenerem, wiceprezesem bądź prezesem (od 2006 roku), przyczyniając się do wprowadzenia obu drużyn do najwyższej klasy rozgrywek - w 1995 roku drużyny żeńskiej, a w 2008 roku drużyny męskiej. Wciąż jest czynnym zawodnikiem, okazjonalnie grając w drużynie rezerw Gorzovii. W 2013 roku zrezygnował z funkcji prezesa klubu. Autor wielu publikacji o tematyce tenisa stołowego. Za swoją działalność otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2012), Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi oraz medale: Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej, 40-lecia PRL, Zasłużony dla Miasta Gorzowa Wlkp. i Województwa Gorzowskiego. Wielokrotnie wybierany trenerem roku województwa gorzowskiego i lubuskiego.